Małych, a ważnych wydarzeń w moim życiu ciąg dalszy. Oczywiście, farmakologia i psychoterapia też są niezwykle ważne, ale... bez tych zdarzeń nie mogłabym wrócić 'do siebie' takiej, jaką byłam i jaką się lubiłlam i akceptowałam.
Dziś rano spojrzałam w lustro i stwierdziłam rzecz, której do wczoraj sobie nie uświadamiałam. Jestem mazgajem, miękkim ogórkiem i wyjątkową egoistką. Rozpaczam, płaczę, jęczę, rozczulam się nad sobą. Nie mam tymczasem powodu.
Bo mam wszystko - swoje dzieci - niezwykle mądre, zdrowe, rozwijające się, piękne. Mam przyjaciół, którzy w najcięższych dla mnie chwilach zupełnie bezinteresownie pilnowali, żebym nie zrobiła głupstwa, mam znajomych, którzy postępowali tak samo, mam cudownych bliskich (nie połączonych ze mną więzami krwi, tylko - wierzę - prawdziwą przyjaźnią), którzy wspierali mnie i wciąż wspierają. Mam życie, po dwie zdrowe ręce i nogi, inteligencję, zaradność, uśmiech na twarzy, wyglądam naprawdę dobrze. Mam wszystko. Inni często gęsto nie mają nawet jednej dziesiątej z mojego stanu posiadania. Ja tymczasem mam wszystko.
Jestem pod dobrą opieką i tu, i 'tam' - czuję to wyraźnie. Nic więcej mi nie potrzeba...
Doszłam do tego wniosku po wczorajszej, niespodziewnej i przypadkowej dość rozmowie w pracy. Zaczepiłyśmy się z koleżanką... nie wiem czemu powiedziałam jej o wszystkim, ona odpowiedziała, że właśnie straciła dziecko. Jeszcze nie urodzone... To dopiero tragedia. Dziecko. Wyczekiwane, hodowane przez pół roku pod sercem...
Jestem mazgajem. Tak, to prawda. Chyba jestem mazgajem :)
Komentarze