Upadki i wzloty. Wiara, nadzieja, miłość, Nienawiść, zwąpienie, apatia. Płacz do wyrzygania flaków, euforia na przemian z dojmującym smutkiem i szaleńczą pewnością, że wszystko będzie jak było.
Potworne huśtawki nastrojów, niepewność, słowa ostrzejsze, niż najostrzejszy nóż przeciągany po tętnicach.
Niemoc podniesienia się z kolan, nienawiść, na przemian z niedpowierzaniem i rozpaczą, że wszystko co słyszę i otrzymuję to bezlitosny podarunek od teraz na zawsze. Bronię się przed tym rękoma i nogami.
Okruchy szkła Królowej Śniegu w sercu Kaja, niemożność dotarcia do jego wnętrza. Jego ciało potwornie najeżone kolcami i złością. Odpychanie każdym słowem i gestem. Bezlitosne słowa tnące serce na tysiące niesklejalnych kawałków.
Zwątpienie i potworny, ciągnący się gdzieś w środku smutek, który nie pozwala normalnie funkcjonować.
To tak w skrócie... myślałam, że powoli zacznę dochodzić do siebie i podnosić się z tej historii, tymczasem im więcej drzew.... desperacko próbuję odczarować sytuację, ale wymyka mi się spod kontroli. Czuję, że nie potrafię tego kontrolować a wszystko z dnia na dzień zamiast nabierać znaczenia, zaczyna być coraz mniej ważne...
Nie ogarniam...
Mam wyrzuty sumienia, że cały czas kręcę sie wokół tego samego tematu, ale nie potrafię oderwać od tego myśli. Cały czas siedzi to we mnie tak głęboko, że nie potrafię nawet czasami z przerażenia oddychać...
Komentarze