Seba uświadomił mi dziś, że mam przejebane. Gadaliśmy o całej sytuacji ponad godzinę.
Od początku wiedziałam, że potrzebuję do ogarnięcia tego wszystkiego jakiegoś rozsądnego, trzeźwo patrzącego na wszystko i mocno bezstronnego faceta.
Twierdzi, że mam przejebane po całości. Że, co prawda, nie składa mu się w całej układance parę (nie moich) klocków, ale generalnie i po całości - przejebałam.
Prochy chyba zaczynają wreszcie działać, bo ani razu w trakcie tej rozmowy się nie wkurzyłam, nie próbowałam bronić własnego zdania. Po prostu słuchałam. I próbowałam zrozumieć. I co ciekawe - znów - po kilku latach przerwy - oceniałam się, jakbym stała z boku i nie mówiła wcale o sobie...
Tak, przejebałam. Tak, popełniłam dużo błędów. Tak, dużo w tym też afektu spowodowanego moja chorobą, ale i dużo mnie samej. Tak. Tak. Tak...
Ale ani ja, ani on nie potrafiliśmy odpowiedzieć na pytanie, czemu nie dostałam szansy na udowodnienie, że chcę sie zmienić...
Z listu do M.:
'...mój kolega uświadomił mi dziś, że mam przejebane. Bo w zasadzie kto chciałby podjąć ryzyko bycia z nieprzewidywalną wariatką. Coś w tym jest. Mam świadomość swoich ograniczeń i bezmiaru zła, które w chorym afekcie wyrządziłam. Wybacz. Leczę się. Jestem tu i będę. Sobą też'.
Z listu do M.:
'...mój kolega uświadomił mi dziś, że mam przejebane. Bo w zasadzie kto chciałby podjąć ryzyko bycia z nieprzewidywalną wariatką. Coś w tym jest. Mam świadomość swoich ograniczeń i bezmiaru zła, które w chorym afekcie wyrządziłam. Wybacz. Leczę się. Jestem tu i będę. Sobą też'.
Komentarze